Εχθές έμαθα ότι ακόμα και μετά από χρόνια εμπειρίας, άνετα μπορεί να έρθει μια στιγμή που θα καταλάβεις ότι έπεσες πολύ έξω.
Με τη Στέλλα και τον Παναγιώτη μιλούσαμε για τη φωτογράφιση πριν το γάμο τους. Από την αρχή του καλοκαιριού προσπαθούσαμε να βρούμε μια μέρα που θα μπορούμε όλοι. Την πρώτη φορά το αναβάλαμε γιατί η Στέλλα είχε χτυπήσει στο μάτι και κέρδισε μια ωραία μελανιά. Μετά από λίγες ημέρες η μελανιά έφυγε, αλλά τα παιδιά κόλλησαν κορωνοϊό…
Αναβάλαμε για δεύτερη φορά, οπότε οι μέρες έφτασαν και εχθές ήταν η τελευταία ευκαιρία που είχαμε. Ο γάμος είναι το Σάββατο.
Όμως ήταν μια ημέρα με πολύ δυνατούς ανέμους και στο αγαπημένο σημείο των παιδιών που θα πηγαίναμε, φυσούσε πολύ δυνατά. Κοιτούσα τις εφαρμογές του καιρού και το χάρτη. Ήμουν πολύ επιφυλακτικός και στο δρόμο σκεφτόμουν όλα αυτά που μπορεί να πάνε στραβά… το μετεωρολογικό του αεροδρομίου που είναι πολύ κοντά, έγραφε άνεμο 45 χλμ την ώρα.
Τελικά, όντως όταν συναντηθήκαμε με τα παιδιά στο Πόρτο Ράφτη, βρεθήκαμε σε ένα ανεμοδαρμένο τοπίο. Ξεκινήσαμε σε σημείο που ήταν σχετικά προστατευμένο, πριν κατέβουμε ακριβώς στη θάλασσα.
Όσο η φωτογράφιση προχωρούσε και η μέρα τέλειωνε, έβλεπα το ζευγάρι να γίνεται ένα με το τοπίο. Σκεφτόμουν πόσο λάθος ήταν όλες οι προηγούμενες σκέψεις που είχαν κάνει.
Είναι μεγάλο πλεονέκτημα το να μπορείς να προσαρμοστείς σε συνθήκες που δεν έχεις επιλέξει, όποιες κι αν είναι αυτές. Η Στέλλα και ο Παναγιώτης, όπως θα δείτε, το κατάφεραν πολύ καλά.
Slideshow