Αυτό το ποστ ήθελα πολύ να το ετοιμάσω, όχι μόνο για τις όμορφες εικόνες και όχι για το Keyword «Σαντορίνη». Κυρίως για να σας μεταφέρω την ιστορία της Άννας και του Κώστα που γνώρισα εκεί. Περάσαμε μόνο λίγο χρόνο μαζί και η πολυκοσμία στη Σαντορίνη τον Αύγουστο τα κάνει όλα δύσκολα και δεν σου δίνει πολλά περιθώρια.
Πρόλαβα να μάθω αρκετά πράγματα για τον καθένα ξεχωριστά, και όταν αποχαιρετιστήκαμε στο αεροδρόμιο σκεφτόμουν ότι η ζωή είναι τελικά πολύ απλή.
Ο Κώστας είχε μπροστά του μια υποσχόμενη καριέρα στο ποδόσφαιρο. Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι θα πρέπει να κάνει εκπτώσεις στη λογική και την ηθική του. Έκανε μια μεγάλη αλλαγή που χρειάζεται θάρρος. Αφού έζησε σε διάφορες πόλεις στην Ελλάδα, γύρισε στο μέρος που μεγάλωσε για να δουλέψει στην οικογενειακή επιχείρηση.
Η Άννα είχε τελειώσει τις σπουδές της στο Αίγιο και την περίοδο που γνώρισε τον Κώστα, άδειαζε το σπίτι για να φύγει.
Έμεινε ένα μήνα ακόμα, κι έναν ακόμα. Πέντε χρόνια μετά, βρέθηκαν οι δυο τους πάνω σε μια στέγη στην καλντέρα, για μια μοναδική στιγμή χωρίς τουρίστες.
Από εκεί ξεκινάει επόμενη πίστα στη ζωή τους.
